PRINCE: PURPLE RAIN

Despois dunha actuación no First Avenue de Minneapolis, Prince corre ó camión onde está instalado o estudio móbil. Xa é de madrugada e chove. A sala onde acaba de estrear una nova serie de cancións aínda está quente. Pero Prince non queda e aínda suorento e ardente coma un profeta sitúase perante a mesa para escoitar a gravación do que acaba de facer. Só lle acompaña o técnico de son, David Rivkin, que intúe a grandeza do que acaba de rexistrar seguindo unhas vagas indicacións do artista, que de momento é o único que pode ver o camiño que acaba de abrir en toda a súa amplitude, un camiño na noite e na chuvia purificadora que se corresponde coa noite e a chuvia dese caloroso 3 de agosto de 1983. Sinte que non pode ser casualidade. A través da porta aberta do camión ve a unha moza cun chuvasqueiro que fica para el. Sae xunta dela. Prince, que acaba de selar o pasaporte cara as estrelas, pérdese coa moza na escuridade. 

 

Prince tiña naquel momento 25 anos e, como outras veces na súa vida, veu que era o momento de ir un pouco máis alá. Xa levaba cinco discos e o último, 1999, convertérao nun artista de éxito masivo coas súas cancións bailables e rompedoras- sobre todo pola canción titular e “Little Red Corvette”-, música funky cun novo son e un novo espírito, cunha voz propia transmitindo o goce de vivir. Xa hai aquí un forte sentido da transcendencia da súa arte, dunha corrente subterránea que nos arrastra chamada Destino. E xa aparecen pinceladas da cor coa que o seu autor vai tinguir o mundo no seu vindeiro avatar. Na canción titular canta: “ Pero cando espertei está mañá podería ter xurado que era o Día do Xuízo, o ceo era púrpura, había xente correndo de aquí para alá”; en “D.M.S.R.” di: “Todos podedes coller unha dentada da miña roca púrpura” (a palabra “rock” en inglés pode referirse a unha roca ou ó xénero musical); en “Automatic”: “Ti es a estrela púrpura do supremo da noite”. As cancións están apuntaladas por elementos característicos do son dos oitenta, do que Prince é un dos grandes “culpables”: sintetizadores, baterías pregravadas e voces filtradas. Prince xa soaba por aquel entón a el mesmo. A súa cachola desbordaba ideas, sonoras, sónicas e estéticas; alcanzara novas cores e actitudes. 

 

Prince escribe, toca, canta, baila, arranxa e produce. É un dos músicos máis completos dos que teño noticia. Ten todo o control, e polo tanto é o único responsable de que che guste a súa arte, e da túa opinión respecto á súa pinta abertamente provocativa. Non é un home, non é unha muller; non é branco, non é negro. Punky, funky. É todos e ninguén. É fachendoso e está moi seguro do seu xenio; tanto que rexeitou que Earth, Wind & Fire o apadriñasen producíndolle o seu primeiro álbum, que finalmente se editou en 1978, cando aínda non cumprira 20 anos, e que sería o froito do seu confinamento, do seu duro traballo en todas as facetas da creación musical dende que era un cativo.

O impacto estético é primordial para el, un reclamo: “vide a verme pola miña pinta escandalosa e quedaredes pola miña música incrible”,dinos con ela. Eu quedei pola música despois de rexeitar os seus excesos estéticos; malia ese rexeitamento finalmente a súa música chegou ata min. Nela, e na súa indumentaria e escenografía, todo parece xirar, máis claramente dende o Dirty Mind (de 1980, o seu terceiro disco), arredor do sexo. Sexo, sexo, sexo, mesturado coa festa, co sábado noite; unha temática que forma parte dende o principio dos tempos do inapelable atractivo que ten a música negra para calquera homo sapiens. Prince enaltece a aventura de estar vivo, a paixón sen facer caso de tabús e pagando o prezo dos vaivéns sentimentais, sabendo que son parte da aventura. Goza ó máximo antes de que se acabe todo, diso vai 1999, último dos primeiros discos de Prince, no que seguía a rachar coas barreiras entre música negra e branca, e que supoñía un traballo de autoafirmación cara a plena madurez artística.

Durante a xira ligada a 1999, Prince andaba por aí cun caderno púrpura; estaba albiscando o gran salto, tomando notas, cunha película – e coa súa banda sonora, por suposto- en mente. Unha obra de arte total para liberar todos os seus talentos. Ademais de todo o que xa facía, sería actor nunha cinta cun argumento ideado por el e baseado na súa vida; a historia ía rematar no momento en que o público o convertera nunha estrela: o mesmo que ía ocorrer na vida real cando o público vira a película e escoitara o disco. Ía mesturar ficción e realidade: non se distinguiría a Prince de The Kid (o nome do seu personaxe na película, un rapaz de Minneapolis en pos da gloria a través da súa música, The Kid como Billy, como o neno de Charlot). Non é real, non é ficticio. Ambigüidade en todos os planos.

Purple Rain é un paso de xigante. A creación definitiva dun son propio correspondeuse coa chegada de Prince ó podio das estrelas mundiais; o froito da súa labor incansable levárao por fin ó destino que cría merecer dende que era un neno. Era a súa intención a de converterse nunha estrela? Si. Pero quen pode logralo a propósito? A medida que o seu éxito medraba nuns poucos meses, Prince confirmaba que aquilo non podía ser casualidade.

Referinme antes a Prince como “culpable” do son da música dos anos oitenta. Utilizo este adxectivo porque eu non aturaba a produción e a instrumentación desa década. Abominábaa. Ata Purple Rain. Pero tardei en escoitar o disco enteiro, en afacer os meus oídos ós artificios “perpetrados” (xa estou outra vez) coa tecnoloxía dispoñible daquela. Debido a Purple Rain, agora podo apreciar as boas cancións dos oitenta, e non a pesar da produción, a instrumentación e os arranxos, senón que incluso cheguei á aberración (para o “eu” de fai só un par de anos) de poder apreciar esa produción, esa instrumentación e eses arranxos. Estaba a perder algo porque ata Prince, ata a canción “Purple Rain”, ata que a volvín escoitar como adulto cuns oídos máis ou menos educados na variedade, non atopara a obra de ningún artista que me dera os azos necesarios para rachar esa barreira. O propio Prince é da estirpe deses artistas que demostran que non hai límites para a imaxinación humana; derruban barreiras e gañan terreo para a tradición. (Ademais de ter que superar persoalmente a miña intransixencia respecto ó son dos oitenta, está o choque estético ambiguo que, como dixen antes, moitas veces segue a ser máis do que podo tolerar; para min Prince foi durante anos un fantoche e nada máis, pero esta vez os prexuízos non valeron.)

Chamouse a esa máxima expresión do son característico da década de 1980 “son de Minneapolis”, supoño que por non chamarlle “son de Prince”. En Purple Rain atopamos detalles sonoros froito dunha fenomenal intuición, combinada cunha labor incansable e unha alta dose de fe e valentía; fe e valentía por parte de Prince e de Warner Music, a súa discográfica daquela: tendo en conta o nova que soaba aquela música para estar dirixida a unha audiencia masiva, os señores que manexaban os cartos puxeron unhas grandes expectativas nela, atendendo ós desexos de Prince ó concretaren o seu lanzamento en forma de película e de disco. Purple Rain, o disco, é oficialmente a banda sonora da película, pero máis ben a película apoia á música, é un videoclip dun álbum enteiro: unha forma accesible de asistir a un concerto de Prince e quedar apampado pola súa posta en escena, polo seu carisma, a súa elasticidade e versatilidade.

O disco comeza cunha presentación en forma de prédica que contén todo o que Prince nos di a partir de aquí e ata o día de hoxe, tanto de forma explícita como implícita, a través da súa música: o humano forma parte do divino, e hai que desfacerse das ataduras morais que non teñen sentido a ollos de Deus. Prince, o herdeiro ó trono de James Brown, pecha o Evanxeo segundo A Comunidade Negra dos Estados Unidos. Entran un órgano e unha voz con eco de Igrexa que nos fala dun lugar sempre soleado; de pronto retira a imaxe, entran a batería e a guitarra: hai un mundo aquí abaixo composto pola nosa carne, non o esquezamos, e existe para que o gocemos. O Ceo pode esperar. Esta “Let´s Go Crazy” (“Imos tolear”, ou máis ben “Veña, imos soltarnos!”) e “Purple Rain”, a primeira e a última canción do disco, son a mirada dende a estratosfera no concepto da condición humana que plasma Prince en Purple Rain. “Let´s Go Crazy” traza o descenso en picado dende o Ceo para formar parte do mundo, e “Purple Rain” o sendeiro en dirección contraria, cara a Gloria. O resto dos temas despregan a referida “aventura de estar vivo”, tal vez dunha forma máis tenra por parte dun ser vulnerable, que xa non se escuda todo o tempo nesa imaxe de máquina sexual que adoran as mulleres e envexan os homes. Busca un espírito afín e devece pola comprensión total, un imposible neste mundo … pero non baixo da Chuvia Púrpura.

Dise que a película Purple Rain é autobiográfica; entón Prince enfrontouse ós seus traumas e así converteuse nunha superestrela. Na película, The Kid é un mozo talentoso lastrado pola presenza dun pai autoritario e violento; o seu refuxio son a música e o escenario, e vive unha clásica historia de amor-desamor con Apollonia, unha fermosa cantante, que canta con el “Take Me With U” (a escrita de Prince substitúe sempre “you”, “to” e “for” por “U”, “2” e “4”, que soan igual en inglés), “Lévame contigo”, típico tema de amor na busca de conexión física e química. Destacan a orquestración e o timbre de bicicleta marcando o ritmo do corazón dos amantes, así como a intro e o final, de ton épico cos redobres e o órgano.

A coherencia sonora de Purple Rain subliña a calidade das cancións. É o son inaugural dos oitenta como década musical cun son propio a partir da tecnoloxía dispoñible, que semella ás veces nada máis que un desafío ó pasado, un intento de romper radicalmente con el; pero non neste disco, no que resulta dunha beleza desconcertante; como no caso da balada “The Beautiful Ones”, cun Prince na súa faceta soul en voz e actitude, poñendo esa vulnerabilidade en primeiro plano: “Os que son fermosos sempre che fan dano” , canta Prince cun falsete que se converte en voz rachada no crescendo final da canción. Unha voz incrible, cun rexistro ilimitado, as profundidades da súa alma refulxen, elévase ó ceo, e lévanos con el nesa progresión de notas tan recorrente nas cancións de Prince cando quere transmitirnos a Grandiosidade do Asunto; é como se metera a man dentro do Réquiem en Re menor de Mozart e lle dera a volta. Na película vemos como Apollonia, a destinataria da canción, escoita estremecida.

“Wendy?” “Si, Lisa?” “Está a auga bastante quente?” “Si, Lisa” “Empezamos?” “Si, Lisa”.

En Purple Rain acredítase por primeira vez na portada do disco á banda xunto ó seu líder: Prince and The Revolution, o nome que lle deu para este álbum o patrón, e da que forman parte Lisa Coleman, teclista e corista, dende 1980, e Wendy Melvoin, guitarrista, que foi incorporada por suxestión de Lisa cando Prince comezou a preparar o proxecto Purple Rain. Wendy só tiña 19 anos, así que legalmente está ó límite para a “coreografía” que practica con Prince na interpretación de “Computer Blue” que aparece no filme, canción que se abre co diálogo de quecemento- en todos os sentidos -entre os dous membros femininos do grupo. Wendy sona como unha versión sexy de HAL 9000. O tema é o máis ansioso e próximo ó rock and roll do disco, xunto con “Let´s Go Crazy”, e igual que este está construído sobre un riff de guitarra. No medio hai unha pasaxe instrumental que fai pensar en todo o que Prince se pode distanciar da música negra, planeando incluso polos territorios de Mike Oldfield, por exemplo, para volver inmediatamente ós suburbios de Minneapolis.

Que tempos aqueles, 1984, en que unha nova estrela no firmamento da música popular facía unha referencia abertamente sexual nun tema e provocaba un escándalo que tardaba máis dunha semana en esquecerse. Foi o caso duns versos de “Darling Nikki”, nos que o narrador atopa á moza en cuestión “masturbándose cunha revista”. Nikki, imaxe de Apollonia, é unha fada máis mártir que virxe, a cal imos coñecendo cos chimpos que pega a música, un ritmo básico que nos mete máis no poderío guitarreiro que atravesa todo Purple Rain, emanado da guitarra solista de Prince. É como se os teclados, os sintetizadores, souberan que son uns novatos e respectaran a veteranía da guitarra deixándoa guiar as rendas, co seu discurso aínda plantando lume nas nosas entrañas ó chegar a nova era.

Ó final da canción ábrese o Ceo e chove. É de noite. Esta chuvia sempre suxire noite, supoño que polo ambiente nocturno en que esta música cobra vida e cor, unha viva e sagrada cor púrpura. Aparece unha voz reproducida ó revés, que escoitada ó dereito di:

"Hello, how are you? I'm fine

'cause I know that the Lord is coming soon, coming, coming soon"

(“Hola, como estás? Eu ben

Porque sei que o Señor vai chegar pronto, vai chegar, vai chegar pronto”)

“When Doves Cry” foi a última canción engadida ó álbum, e o primeiro single extraído del: o primeiro número un de Prince nas listas de éxitos. Os que, coma min, pensan demasiado nestas cousas, sempre destacan ó falar da canción a ausencia do baixo, instrumento que Prince enmudeceu na mestura final para darlle un toque orixinal ó tema, aínda que en directo, na xira Purple Rain Tour, o baixista Brown Mark si tocaba nesta canción. É unha canción de ritmo engaiolante no seu fluír; pero a letra contén moito máis do que se pode esperar dun éxito bailable e amable en canto ó seu son, ó falar dos obstáculos interpostos polos egos dos amantes, que só fan que unha relación avance con dificultade. O narrador saca á luz o seu temor de que a historia se repita: “Ó mellor pido demasiado/ Ó mellor son coma meu pai, moi botado para adiante/ Ó mellor ti es como a miña nai, nunca está satisfeita/ Por que nos gritamos un ó outro?/ Así é como soa/ Cando as pombas choran”. Na primeira estrofa o tema contén un verso tinguido da cor celestial: “Un océano de violetas en flor”.

Aquela noite de agosto do 83 na sala First Avenue, con motivo dun concerto benéfico, Prince and The Revolution actuaron durante 70 minutos: un momento clave para a historia da música popular das últimas décadas. Prince estreou as cancións que formarían Purple Rain, en versións máis longas, con engadidos que se irían pulindo ata a edición do álbum case un ano despois, o 25 de xuño de 1984; falar de todo ese proceso daría polo menos para outro artigo.

Os presentes naquela actuación histórica non coñecían as cancións. A pesar disto, o diario local City Pages recolleu tempo despois o sentir da audiencia ó falar da actuación de Prince como do que “aínda é o concerto máis suorento e cheo de alma da cidade.”

Daquela actuación conserváronse nas mesturas finais que figurarían no álbum as versións de “I Would Die 4 U”, “Baby I´m a Star” e “Purple Rain”, cos arranxos pertinentes a posteriori no estudio, como a inclusión de cordas e outros efectos que farían as cancións máis publicables e adecuadas para o son global de Purple Rain.

A letra de “I Would Die 4 U” é aparentemente a máis terrible das herexías: Prince identifícase con Xesucristo, e por riba no contexto de facerlle as beiras a unha moza. Pero ó escoitar a canción desaparece a herexía, e só escoitamos a un amante facer promesas- “morrería por ti”, a máis censurable das promesas, no caso de que a destinataria sexa unha inxenua e a crea, e de que chegado o caso o que a formula se retracte -con sinxelos, directos e pasionais versos propios da música soul, e valéndose da imaxe de Xesús, como Prince sentiu que era lícito valerse nese momento, para crear escándalo ou a pesar del. Eu quedo sobre todo con eses versos de apertura: “Non son unha muller, non son un home, son algo que nunca vas entender”, e máis adiante: “Non son o teu amante, non son o teu amigo, son algo que nunca vas comprender” (en contradición coa letra de “Purple Rain”, pero as cancións poden contradicirse entre si todo o que queiran …). Eu aquí escoito a Prince cantando sobre Prince, e non sobre o Cristo que este artista xa adoraba naquela época.

“Baby I´m a Star”, enlazada con “I Would Die 4 U”, e no meu imaxinario algo así como a súa canción xemelga, xa fora composta e incluso gravada en 1982, en plena febre funky por parte de Prince e, como oímos na letra, co artista devecendo por ser unha estrela. Cando a gravou naquela actuación en directo no First Avenue xa era unha estrela, pero aínda quedaba xente no mundo que non o sabía e que o sabería pronto, debía pensar Prince. Funky con violíns, unha interpretación totalmente entregada (terá Prince días de actuacións desganadas?) cara un público que ten que ver canto antes que está perante un dos grandes. “Non vou parar ata alcanzar o cumio”, verso ó que se pode dar unha lectura negativa ó imaxinar que puido ser o impulsor da carreira dalgunha quenlla de Wall Street, desas que fixeron que o verso “ Hei, non teño cartos pero nena, son rico en personalidade” sexa un dos que máis ánimos me dan hoxe en día. Nas cancións, como na vida, a actitude é primordial.

Chegados a este punto, teño que confesar que non sei se Purple Rain é o meu disco favorito de Prince. Destila carisma e a música é fantástica, aínda que, dos que escoitei ata agora, tal vez o máis rico sexa Sign ´O´The Times, de 1987. 

Pero nese disco non está “Purple Rain”.

O meu entusiasmo pola canción titular, a última do disco- e antepenúltima na película, coa que The Kid obtén o recoñecemento, e entón xa se ve lexitimado para tocar “I Would Die 4 U” e “Baby I´m a Star”- fai que me abra paso na miña mente por entre o resto delas, que son boas, porque quero chegar canto antes á gloria de “Purple Rain”. Cando escoito o disco enteiro o pracer é dobre porque gozo coas cancións e porque sei que despois de todas elas chegará "Purple Rain". Así que tamén gozo coa espera (porque o Ceo pode esperar), ó saber que o momento de envolverme nun punto do tempo sen fin é inminente. Sen dúbida "Purple Rain" figura entre as miñas cancións favoritas, que son miles. Todas esas cancións non forman unha lista, senón máis ben unha ruleta; o caso é que no último ano a ruleta detense case sempre en "Purple Rain". Tamén podo contar que é das cancións que máis me gusta tocar en directo, sobre todo co apoio dun grupo; saboreo os silencios entre versos tanto como os propios versos, e sinto que me fundo coa eternidade no gran solo final.

A épica, a sensación de destino que se cumpre, de que todo está a piques de encaixar, impregna o son deste grupo de cancións; é como se “Purple Rain” tivese deixado un ronsel nas cancións do álbum antes de que a atopemos ó final, para que por fin todo adquira un sentido pleno; eses rastros de son e espírito son esteticamente atractivos, pero é moi posible que non sintamos todo o seu poder ata chegar a “Purple Rain”; e unha vez que collemos perspectiva e vemos o mosaico dende as alturas desa última e grandiosa canción, o círculo péchase para o noso deleite infinito. 

 

De que fala “Purple Rain”? A min fálame da vida enteira...pero supoño que está escrita dende a busca do perdón e do desexo de ser Salvado, e non só nun sentido relixioso. Nesta canción a letra, malia a súa fermosura desprovista de artificios, só é un vehículo para a voz que quere alcanzar o Ceo. Son verbas sinxelas e humildes, propias dunha oración. 

 

Con "Purple Rain" Prince non escribira unha canción máis. Non era iso o que quería. A súa intención fora a de escribir unha gran canción. Asaltar o Ceo, coa conversión en estrela como efecto colateral benvido; ou máis ben como etapa final da súa metamorfose. Crear algo máis grande que o Silencio, que a Gloria que non necesita palabras, a través do son e das propias palabras. 

 

Que supón a cor púrpura para Prince? É a cor dos emperadores romanos, da realeza, e tamén de Cristo, do sagrado, do inescrutable; Matthew Carcieri tráenos a acordanza no seu libro Prince: A Life in Music: Prince lembrou as imaxes bíblicas do Día do Xuízo con "sangue vermella no ceo azul" ó citar a cor púrpura na canción “1999”. Como ocorre moitas veces con outras cancións, búscanse significados na letra de "Purple Rain" que sexan "unha picardía en clave sobre sexo e drogas ou antisistema en xeral que só os que estamos na onda podemos entender". Significados de "Chuvia Púrpura" "descubertos" por algúns oíntes (pero tal vez non "escoitantes"): é unha droga; unha ducha de seme (na película Prince lanza coa súa guitarra un chorro púrpura ó público); un spray que usaban os antidisturbios en Sudáfrica, que duraba na pel varios días e servía así para identificar ós manifestantes (!). Quen pense que significa calquera destas cousas non ten en ningunha consideración a sensibilidade, a imaxinación, a intelixencia e a bagaxe do seu autor, e se a escoita utilizando esas claves está definitivamente a perder algo. 

 

Lembro que ó escoitala de pequeno chamábame a atención o seu fraseo: non era o tipo de canto ó que eu estaba afeito, con versos que non se correspondían co número de notas, demasiado libres, incluso falados. Resultábame tan chocante que non lle quixen prestar atención. Ó escoitala de adulto, xa non puiden esquecela. Contén toda a maxia que nos fai apaixonarnos pola música dos negros dos Estados Unidos; é unha xuntanza de todos os logros deses músicos. Entre moitas cousas, podería ser Jimi Hendrix tocando gospel; e, sobre todo, é o Inexplicable.

"Purple Rain" pertence ó mundo dos soños e só chega a entenderse, máis ben a sentirse, a través da lóxica dos soños. É un refuxio na vixilia do que partir cara a liberación. Escoita como comeza a canción. Trala intro da guitarra tocada por Wendy Melvoin, a realidade retárdase e desaparece. Os planos (o real, o imaxinario) esfúmanse.

“Nunca quixen causarche pena/ Nunca quixen causarche dor/ Por unha vez só quería verche rir/ Só quería verche rir na Chuvia Púrpura”. Segundo a maioría dos comentaristas, Prince dedica esta estrofa ó seu pai (na película, The Kid dedícalle a canción ó seu pai), e a segunda, a unha amante, identificada na película con Apollonia:

“Nunca quixen ser o teu amante de fin de semana/ Só quería ser algo así como un amigo/Nena, nunca podería roubarche doutro/ É unha pena tan grande que a nosa amizade tivese que rematar!”

Vale, simplemente léndoas, e ademais traducidas, pode que soen como unhas verbas convencionais para este tipo de situacións, pero ó escoitalas na canción sacódenme como as verbas máis fermosas que se poden dedicar a un amante: é unha promesa que por mor do que ocorre na aventura de estar vivo non se puido cumprir, promesa de entrega incondicional e sacrificio polo benestar do ser amado.

A terceira estrofa é a do Destino: Prince lanza unha arenga á súa banda para que o sigan cara o máis alto, e así tamén eles formarán parte dos Elixidos:

“Cariño xa sei, xa sei, xa sei que os tempos están a cambiar/ É tempo de que alcancemos algo novo/ e iso quere dicir que vós tamén o fagades/ Dicides que queredes un líder/ pero non parecedes mentalizados/ Mellor non lle deades máis voltas/ E deixádeme guiarvos/ cara a Chuvia Púrpura”

Prince rompe a voz : “I know, I know, I know!!!” e segue a buscar o perdón, como podemos escoitar cando solta o lastre en “times are changing!”, malia que esta estrofa pareza egocéntrica en extremo...se non lla escoitas a el.

E mentres todo isto foi pasando, a canción alcanzou un crescendo incrible que non debemos só ó talento técnico de Prince e ás indicacións que lle deu aquela noite de agosto a David Rivkin, e ós arranxos que dispuxo no estudio. Pasou algo dende a intro ata aquí que nos marabilla e que talvez non poidamos nomear. Prince conseguiu levarnos ó Ceo, ou traelo á Terra na Chuvia Púrpura, ou facer que nos deamos conta de que o Ceo está aquí sempre. Está no solo de guitarra, na entrada do riff embriagador e da voz en falsete creando unha harmonía sublime coa guitarra.

Que significa "Chuvia Púrpura"? Pois iso. Non lle busques máis significados, porque a Salvación prescinde deles. Sabes moi ben o que quere dicir. Non busques máis. Déixate bañar pola Chuvia Púrpura. Solta o lastre do corpo, do pensamento, esquéceo todo, porque nada é realmente necesario. É a Gloria. Non necesita explicacións. O cantante non quere explicarnos o que é porque sabe que se o explica desaparecerá; o seu efecto poético reside no seu nome, sen máis. Só nos leva ata alí.

“Purple Rain” é un dos mellores exemplos de que o artista, o creador, sinte a transcendencia da súa propia creación, que está máis preto da natureza que de ser un artificio humano. Moitas veces é difícil aceptar que a música só existe na mente humana por unha convención cultural, e que non estaba alí o primeiro día do mundo. Pero posiblemente estea o último.

Namentres, a canción acompaña ó seu compositor e intérprete nas súas actuacións. Existe constancia gravada de múltiples encarnacións deste éxito recoñecible dende o primeiro acorde e perfecto para estenderse; xa dende agosto do 83, cando a canción tiña unha estrofa máis, referida ós cartos, que foi eliminada cando se editou no disco porque lle restaba forza á canción. Cando a xira Purple Rain Tour de 1984-85 se puxo en marcha xa era a canción máis coñecida de Prince. Ás veces vai pulíndoa ata sacar dela unha pequena xoia que segue a emanar vibracións unha vez rematado o tema tal e como o coñecíamos polo disco: tal fixo na versión do concerto de Coruña en 1990, na praia de Riazor; aquela versión puxo de relevo para os presentes o talento improvisatorio de Prince, a súa arte inmediata. O solo final converteuse nunha peza de blues improvisado. Na xira Diamonds and Pearls de 1992 incorporou metais a ese solo final. 

 

Por sorte- porque o talento do seu creador e intérprete non o permitiu- non se converteu nun tema despoxado da súa alma por ser o seu maior éxito. En certos momentos tal vez feriu o enorme orgullo de Prince que “Purple Rain” sexa a única das súas cancións que lembra a audiencia masiva, sendo como é este artista o autor de ducias de grandes temas que posiblemente para el merecían un recoñecemento semellante. Dende 1993 ata 2000, embarcado nunha loita coa súa discográfica, quixo deixar de ser Prince, o que supuxo entre outras cousas que prescindise de "Purple Rain" no seu repertorio. Pero o enorme ego deste creador sabe que non pode ignorar a grandeza desta canción (e así o seu ego vese retroalimentado...) 

 

No s. XXI "Purple Rain" segue a ser un acto de expiación en busca da Salvación. Un Prince máis sabio e igual de bailarín entrégase á canción, o gran final dos seus shows, e deste modo entrégase ó seu público nun acto de reciprocidade, achegándose á audiencia que o estivo adorando dende o minuto un da actuación. O príncipe púrpura achégase á anhelada Salvación a través das voces do seu pobo, que non deixa de corear: "uuuuh-uh-uh-uuuuhh..." No 2004, facendo o aceno de pasar as páxinas dun libro, incluía na terceira estrofa o verso “Abride as vosas Biblias e deixádevos guiar cara a Chuvia Púrpura”. Xa non é a nova superestrela de 26 anos a que nos guía. No 2010 e 2011, igual que en 1992, di “deixade que o Señor vos guíe”. A paixón coa que segue a interpretala- a interpretar todos os seus temas- e a inclusión destes versos danlle máis que nunca un marcado ton de gospel. Agora Prince non é novo nin vello, síntese purificado, e as mozas seguen a esperalo ó final dos concertos, na noite e na chuvia.